สองฤดูฝน สองฤดูแล้งที่ผ่านมา(2558-2559) เป็นสัญญาณเตือนภัยจากธรรมชาติบางอย่าง ฤดูร้อนที่แสงอาทิตย์แผดเผาพืชผลทุกอย่าง มะม่วง กล้วย มะละกอ มะพร้าว ที่มักจะยืนต้นผ่านฤดูกาลแล้งได้ แต่กลับยืนต้นแห้งตาย พอย่างเข้าสู่ฤดูฝน กลับพบกับความแห้งแล้ง เหมือนฤดูกาลจะถูกเลื่อนออกไป ความแห้งแล้งย่างกรายเข้าสู่ฤดูฝน เม็ดฝนที่ตกลงมาก็ไม่เพียงพอที่จะไถ่พรวน หว่านเพาะปลูกพืช วัชพืชกลับได้รับผลดีกับสภาวะอากาศเช่นนี้ พากันปรับตัวเจริญเติบโตอย่างรวดเร็ว แพร่ลูกแพร่หลาน กระจายเป็นทุ่งกว้างในแปลงเกษตร แลดูงอกงามกว่าพืชประธานเจ้าของแปลงเสียอีก

พอย่างเข้าสู่ฤดูฝน ลมหนาวเริ่มโบกพัดมา แต่เมฆฝนกลับยังดูมืดคลึ้มเต็มท้องฟ้า ธรรมชาติให้เวลาไม่มากเพียง 1-2 เดือน ที่จะให้ความชุ่มฉ่ำในช่วงเวลาของปลายฝนต้นหนาว บางครั้งเหมือนน้ำจะท่วมฟ้า เอ่อล่นสาดสายลงมาแบบไม่ขาดสาย ชนิดลืมหูลืมตาไม่ขึ้น เพียงค่ำคืนเดียว ท้องทุ่งนา คลองน้ำ หนอง บึง ก็เต็มไปด้วยน้ำ

กลางเดือนกุมภาพันธุ์(2560) ถึงแม้จะเป็นช่วงปลายฤดูหนาว กลางคืนเหมือนอุณหภูมิจะหนาวเย็นอยู่ เช้าๆ ถึงจะมีหมอกขาวสลัวๆ ล่องลอยอยู่เต็มท้องทุ่ง เมื่อมันกลั่นตัวเป็นหยดน้ำค้างอยู่บนยอดไม้ ใบหญ้า พอให้ความชุ่มชื่นอยู่ทั่วไป แต่พอคล้อยสายถึงบ่ายเย็น ความร้อนแรงของแสงแดดจากดวงอาทิตย์ ก็แผดเผาทุกอย่างแบบไร้ความปราณี พื้นแผ่นดินร้อนละอุ