ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ ในโลกนี้ที่จะอาศัยอยู่ในที่ที่แห้งแล้ง ขาดอาหารและขาดสิ่งจำเป็นต่างๆ ในการดำรงชีวิต ชีวิตเล็กๆ ที่เจริญเติบโตอยู่ในดินก็เช่นกัน ต้องการน้ำ อาหาร บ้านหรือร่มเงาเพื่อพักพิงหลบภัย ธรรมชาติสร้างชีวิตให้เลี้ยงชีวิต และทำลายชีวิตเพื่ออีกชีวิต มันเป็นเช่นนี้เสมอ

ดังนั้นการสร้างสภาพแวดล้อมที่ดิน ให้เหมาะสมต่อการดำรงอยู่ของสรรพชีวิต จึงมีความจำเป็นอย่างมาก ต้องมีความชุมชื่น มีน้ำ มีร่มเงา มีอาหาร เช่น อินทรีย์วัตถุต่างๆ หมายรวมถึงซากพืชทรากสัตว์ ฯลฯ ที่สำคัญต้องไม่ไถพรวนหน้าดินบ่อยๆ ไม่มีการเผาทำลายเพราะจะทำให้สิ่งมีชีวิตในดินตาย ปล่อยทุกอย่างให้เกิดความสมดุลย์ตามธรรมชาติ แล้วทุกอย่างจะถูกควบคุมตามกฏของธรรมชาติเอง

"เลี้ยงดินให้ดินเลี้ยงพืช" เป็นคำที่เป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง เป็นห่วงโซ่อาหารทางเกษตรกรรมที่สำคัญ การทำนาปลูกข้าวซึ่งเป็นพืชตระกูลเดียวกับต้นหญ้า จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะพึ่งพิงสารอาหารต่างๆ ที่ต้นหญ้าหามาสะสมไว้ และแทบจะไม่จำเป็นเลยที่จะไปเที่ยวหาต้นหญ้ามาหมักเป็นปุ๋ยให้กับต้นข้าว เพราะเราสามารถเลี้ยงหญ้าในนาได้โดยไม่ต้องลงแรงอะไรเลย พอย่างเข้าสู่ฤดูฝน เม็ดฝนที่หล่นจากฟ้าจะเป็นตัวเร่งให้เมล็ดหญ้างอก และเจริญงอกงามอย่างรวดเร็ว พอต้นหญ้าสูงพอประมาณหรือใกล้ออกดอก ก็ถึงเวลาไถพรวนเพื่อหมักต้นหญ้าไว้ ที่สำคัญในนาต้องมีจำนวนจุลินทรีย์อาศัยเป็นจำนวนมาก เพื่อเป็นตัวช่วยย่อยสลายและสร้างเอ็มไซต์ต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับพืช หญ้าที่หมักไว้จึงจะย่อยสลายเน่าเปื่อยไปได้รวดเร็วขึ้น

หากที่ดินนั้นไม่มีจุลินทรีย์อาศัยอยู่ หรือตายจากไปอันเนื่องมาจากดินเสียสภาพ ซึ่งอาจจะเกิดจาก การใส่ปุ๋ยเคมีจำนวนมากเกินไป การเผาหน้าดิน การฉีดสารเคมี การปล่อยให้หน้าดินถูกแดดเผา ดินเป็นดินดานหรือดินทราย ดินเปรี้ยวหรือดินเค็ม ฯลฯ จำเป็นจะต้องทำการพื้นฟูดินก่อนในระยะแรก โดยไปหาจุลินทรีย์จากแหล่งอื่นมาใส่พร้อมทั้งอาหาร เช่น ซากพืชทรากสัตว์ ปุ๋ยคอก รำ น้ำตาล เป็นต้น พร้อมทั้งให้รมเงาโดยหาวัสดุมาคลุมดิน เมื่อดินมีจำนวนจุลินทรีย์มากพอ ดินก็จะกลับมามีชีวิตมีความอุดมสมบูรณ์ พร้อมที่จะเข้าสู่วัฏจักรการทำเกษตรกรรมต่อไป